Excuses aan mijn tweede kind

Thibeau is ondertussen alweer bijna drie maanden oud. Met twee kinderen vliegt de tijd precies een pak sneller voorbij dan wanneer je er eentje in huis hebt. Dat wil echter niet zeggen dat ik in die drie korte maanden nog geen behoorlijke waslijst van excuses aan mijn tweede kind heb opgebouwd.

Lieve Thibeau, het spijt me verschrikkelijk dat…

… ik geen foto heb van elke mijlpaal uit je leven. Je weet wel, zo eentje met een kaartje waarop staat wanneer je voor het eerst lachte of voor het eerst een nachtje doorsliep. De tijd vliegt, en eigenlijk weet ik ook niet meer waar ik die kaartjes nu weer juist gelegd heb.
… ik niet met je meehuilde toen ik voor het eerst keihard een tubetje fysiologisch water door je verstopte neusgaten spoot, want: been there, done that en laat ons eerlijk zijn: je zal het wel overleven.
… je zo’n proper kind bent dat ik je meerdere dagen na elkaar dezelfde kleren kan aandoen. Die dan ook nog eens voor 75% afdankertjes van je broer zijn.
… ik meer dan eens halfweg je pap de fles bruutweg uit je mond trok, omdat ik die hand eventjes nodig had om je broer op zijn wenken te bedienen.
… je zo’n makkelijk kind bent dat ik al meer dan eens halfweg een autorit verwilderd achteruit moest kijken om te checken of ik je echt wel bij had. (Het antwoord op die vraag was elke keer ‘ja’, trouwens)
… je broer elke ochtend even bij jou in bed wil kruipen en je daarvoor met een ‘opschuiven babybroer’ gezwind naar de zijkant van je bedje schuift. En ik hem gewoon laat doen omdat ik jullie samen zo schattig vind.
… je broer je zo graag ziet dat hij je al-tijd in de buurt wil. Zelfs wanneer hij op zijn potje zit te… je zal het al wel geroken hebben.