Over kinderen die niet stilzitten…

Aaaah, heerlijk, ik had afgelopen zaterdag een vrije dag en dat in combinatie met kinderen wiens kledingkast nog niet lente-proof is werd het dus een shopdagje. Met kinderen, uiteraard! Het begon allemaal heel erg fijn en leuk, in de eerste winkel scoorden we al een behoorlijke buit, Yay! Toen het middaguur er stilaan zat aan te komen, werd het dus ook tijd om een hapje te eten. Toen we eindelijk iets vonden waar ik met kinderen binnen durfde (maar jammergenoeg niet zo makkelijk binnen kon met die verdomde buggy!) sloeg de sfeer al snel een beetje om…

Ik hoor het mij nog zo zeggen, toen nog in zwangere toestand, als ik een kind zag dat zich niet naar “behoren” gedroeg aan tafel: “bij mij zou het niet waar zijn!” Mijn kinderen zou ik van kleins af leren om mee op restaurant te gaan en dit op een deftige manier. Graag wilde ik kinderen waarmee ik overal zou kunnen komen, kinderen die voor andere ouders als voorbeeld dienden voor hun kleintjes “kijk eens hoe braaf die kindjes op hun stoel zitten/hoe goed die kunnen eten”. Bummer, want ondertussen ben IK die moeder waarvan de kinderen zich niet bepaald voorbeeldig gedragen tijdens een restaurant-bezoek.

De eerlijkheid gebiedt mij wel om te zeggen dat ik, gelukkig, maar één moeilijke restaurantganger onder mijn vleugels heb. Bloem is namelijk bijna een droom om mee te nemen, ze zit mooi op haar stoel, wacht flink tot ze haar eten krijgt (en dit zonder afleidingen) en eet dan mooi haar bordje, bijna, leeg! Maar Trixie, boy oh boy, dat is me er eentje! Het begint allemaal vrij goed, ze gaat ook mooi op haar stoel zitten en dat kan ze welgeteld 3 minuten volhouden. Daarna: pure chaos! Ze zit achterstevoren, ondersteboven of gewoon naast haar stoel. Ze gaat ook graag lopen, andere ouders zouden dit verbloemen en zeggen “die van mij gaat gewoon graag op ontdekking.” Bullsh*t, ik noem haar gewoon “moeilijk” op dat moment! Zelfs de nodige afleidingen volstaan niet, het zweet breekt me dan uit, ik word nerveus en kan absoluut niet meer genieten van mijn maaltijd. Ik voel dat iedereen dan naar ons kijkt en bij zichzelf denkt “weer zo’n moeder die haar kinderen niet onder controle heeft”… Als het eten dan eindelijk komt (10 minuten lijken dan een eeuwigheid te duren) kan ik haar gelukkig even kalmeren met wat frietjes, maar ook dat duurt niet lang. Wat er dus voor zorgt dat ik mijn eten in 2 minuten naar binnenwerk, de rekening betaal om dan de zaak te verlaten en er nooit meer terug te komen.

Eenmaal we dan buiten zijn, wordt ze plots een heel ander (lief!!) kind. Eentje die vrolijk lacht en babbelt en die zowaar luistert naar wat ik zeg.

Jammer vind ik het, waarom krijg ik ze niet zover om braaf aan tafel te zitten? Is het echt gewoon een fase waar we door moeten? En als dat zo is, hoe lang duurt die fase dan??!

Heb jij nog tips of tricks voor mij?

XOXO