Mama VS angst

Dit is normaal… 

Vertelde ik mezelf.

Alle mama’s maken dit door…

Overtuigde ik mezelf.

Dit gaat wel snel overgaan…

Dacht ik.

Ik ben binnenkort weer de oude…

Hoopte ik.

Mama VS angst- the battle is real

Bijna 2 jaar en half geleden werd er bij mij een “angststoornis” vastgesteld… Dit na een jaar te worstelen met hartkloppingen, warmte opwellingen, duizeligheid, en angstige gedachten heel de dag door. (Die steeds erger en erger werden)

Ik kan een heel boek schrijven over hoe het begonnen is, welke weg ik afgelegd heb en hoe ik er door- en er uit geraakt ben. Maar dat zou allemaal wat veel in 1 keer worden vrees ik.

Daarom begin ik gewoon met dit:

Ik vind het best eng om me  hier nu vreselijk open te stellen on the world wide web, maar ik wil graag andere mama’s en mama’s to be een klein beetje helpen inzien dat er een einde komt aan de donkere tunnel die postpartum angst noemt. Want ja: die postpartum term bestaat ook (dat weet ik ook nog maar sinds kort hoor).

Mama (of papa) worden brengt heel wat teweeg in je rustige leventje, en helaas word je daarop niet voorbereid…

Ik was namelijk niet depressief en voelde me ook zo niet, ik weende ja, maar dat was van oververmoeidheid omdat we een nogal moeilijk (en dit is zéér zacht uitgedrukt) slapertje hadden.  Maar wat had of was ik dan wel?

Overdonderd, continue bezorgd, wat als… gedachten hebben, … héél de dag door.

Torenhoog verantwoordelijkheidsgevoel 

Ik voelde meteen een énorme verantwoordelijk over mijn dochtertje, het leek of àlles van mij afhing, alsof ik voor alles moest opdraaien wanneer ze weende, wanneer ze eten moest hebben, en oh-wee(!!) als ze niet genoeg at! Dan dacht ik meteen dat ze ging verhongeren en nooit meer uit zichzelf zou willen gaan eten. Wanneer ze wakker werd voor ze haar flesje moest krijgen sloeg ik in paniek: wat moet ik nu in godsnaam doen? Hoe houd ik haar bezig? Wat als ze weent en niet meer stopt!?

Want wenen, dat deed ze namelijk vaak onophoudelijk. Tot we toen ze 6 weken was erachter kwamen dat ze verborgen reflux had. UREN hebben we met haar rond tafel gelopen, nachten en dagenlang. Dit lijkt nu misschien overdreven, maar dat was het echt niet.

Daar liep ik dan weer voor de zoveelste nacht op rij (gelukkig afgewisseld met Youri) urenlang rond de eettafel, salontafel, rondje keuken en weer terug.  En dat terwijl ik er vroeger heilig van overtuigd was dat een moeder haar kindje altijd gerust kan stellen en sussen.  Maar de realiteit was op dat moment even anders. Ik voelde mezelf als moeder falen, en raakte meer en meer in paniek en ervan overtuigd dat dit voor de rest van mijn leven zo ging zijn!  Want oververmoeidheid, donkere nachten en paniekerige gedachten gaan perfect samen, zo heb ik ondervonden.

Dat was het moment waarop het angstverhaal langzaamaan begon op te borrelen.

Maar dit kon niet, zo was ik niet, dit bèn ik niet, toch?!  Ik was altijd zeker van mijn stuk en positief ingesteld. Nee dit waren gewoon de hormonen van de zwangerschap die zich nog moesten settelen… Hoopte ik.

Check

Continue racende gedachten – check
Constant zorgen maken – check
Negatieve gedachten – check
Weinig eetlust – check
Gevoel van angst – check
Niet meer goed kunnen doorslapen – Geen flauw idee, omdat ik toen op dat moment nooit langer dan 2h aan een stuk kon slapen voor onze dochter weer begon te wenen.
Geïrriteerd en boos –  check (op alles en iedereen)

Stress?

Toch maakte ik mezelf wijs dat dit alles te maken had met het feit dat ik gewoon op was van de stress.  Het kwam geen enkel moment in mij op dat dit iets anders was dan gewoon opgezogen te worden door het moederschap.

Uiteindelijk, na de zoveelste paniekaanval en ik me hoe langer hoe minder als mezelf voelde,  ben ik er met de hulp van anderen achter gekomen dat ik een angststoornis had.  Meerbepaald een postpartum angststoornis. Beetje bij beetje, stap voor stap (soms 2 vooruit en 1 terug) ben ik terug mezelf geworden, en ben ik eindelijk (na lange tijd) kunnen beginnen genieten van het mama zijn.

In super stresserende situaties durf ik nog wel eens in die angstspiraal terecht te komen, maar ondertussen heb ik de “tools” om hiermee om te gaan waardoor het allemaal niet meer zo heftig is, want hey Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.

Dus zou je jezelf hierin herkennen, weet dan dat je dit kan en dat je niet alleen bent, want ja jij bènt echt een goeie mama, de bèste die jouw kindje zich kan wensen.

Moesten jullie graag hierover meer weten of mij hierover contacteren of vragen hebben mag je ze altijd hieronder stellen of mij een mailtje sturen.

XXX